Als ik vroeger initiatieven zag passeren als de "buy-nothing-new-month", vond ik dat altijd uitermate sympathiek maar niet meteen aan mij besteed. Niet omdat ik het niet zou zien zitten een maand lang niets te kopen, maar gewoon omdat ik nu eenmaal niet zo'n big spender ben. Een maand niets kopen zou waarschijnlijk niet zo'n verschil maken.
Dit keer doe ik wel mee. Want tegenwoordig haal ik wel vanalles in huis. Ongetwijfeld doordat ik door bevallingsrust zeeën van vrije tijd heb. En doordat ik elke dag talloze etalages voorbijwandel.
Die etalages maken ook dat ik al weken loop te vinden dat ik een nieuwe herfst-winter-garderobe nodig heb. Een fenomeen waar ik nog nooit last van had (winterkleren zijn voor mij basically zomerkleren met een legging en een extra truitje, en bovendien blijf ik doorgaans jarenlang tevreden van al mijn aankopen). Er zijn natuurlijk nog andere factoren, zoals het feit dat mijn favoriete schoenen nu, na een jaar of drie (of meer?) intensief dragen, echt wel versleten zijn. Ze zien er - vind ik - nog fantastisch uit, maar de zolen zijn gebroken en mijn voeten worden nat. En het feit dat ik het idee heb dat het model van de jeans die ik al zo'n zeven jaar draag (echt waar, twee exemplaren, veel gedragen, al honderden keer gewassen, nog echt niet versleten) nu echt stilaan démodé is. En het feit dat het erop lijkt dat ik een schoenmaat gegroeid ben. En het feit dat ik plots een grote voorkeur ontwikkeld heb voor pastelkleurtjes, terwijl mijn kasten uitpuilen van fel en primair kleurgeweld.
Ik loop dus al weken te twijfelen over wat ik zal kopen. Als ik géén scrupules en héél veel geld had, had ik intussen een skinny jeans, een boyfriend jeans, een nieuwe bril, een nieuwe zonnebril, bikerboots, Noë-pumps (in minstens 4 kleuren), een paar Nikes, een paar witte tennisschoenen van Marc Jacobs, een paar comfy-doch-comfortabele laarzen van Kickers, een heerlijke zachte pastelgroene wollen cardigan, een geruit vestje van Promod, enkele zijden bloesjes en een stapel tanktops gekocht. Allemaal overwogen de laatste weken. En maar twijfelen. Wat wel, wat niet... want er zijn enkele eisen. Mijn nieuwe kleren moeten combineerbaar zijn met een draagdoek en een aan-de-borst-drinkende baby. Met de kilometers die ik dagelijks door de stad wandel. Met een pijnlijke kromme teen. Met wat er al in mijn kast hangt en liefst ook met elkaar. Ik geraakte er niet uit en bleef maar malen.
Tot ik de knoop doorhakte: ik koop niets. Tot in november. Resultaat: rust in mijn hoofd. En het besef dat ik eigenlijk heel weinig nodig heb.
(voor wie meer wil weten, kijk eens op de site van Buy Nothing New. Uiteraard mag je nog wel verbruiksgoederen kopen, zoals eten, verzorgings- en onderhoudsproducten. En tweedehandsspullen kopen mag ook).
Dit keer doe ik wel mee. Want tegenwoordig haal ik wel vanalles in huis. Ongetwijfeld doordat ik door bevallingsrust zeeën van vrije tijd heb. En doordat ik elke dag talloze etalages voorbijwandel.
Die etalages maken ook dat ik al weken loop te vinden dat ik een nieuwe herfst-winter-garderobe nodig heb. Een fenomeen waar ik nog nooit last van had (winterkleren zijn voor mij basically zomerkleren met een legging en een extra truitje, en bovendien blijf ik doorgaans jarenlang tevreden van al mijn aankopen). Er zijn natuurlijk nog andere factoren, zoals het feit dat mijn favoriete schoenen nu, na een jaar of drie (of meer?) intensief dragen, echt wel versleten zijn. Ze zien er - vind ik - nog fantastisch uit, maar de zolen zijn gebroken en mijn voeten worden nat. En het feit dat ik het idee heb dat het model van de jeans die ik al zo'n zeven jaar draag (echt waar, twee exemplaren, veel gedragen, al honderden keer gewassen, nog echt niet versleten) nu echt stilaan démodé is. En het feit dat het erop lijkt dat ik een schoenmaat gegroeid ben. En het feit dat ik plots een grote voorkeur ontwikkeld heb voor pastelkleurtjes, terwijl mijn kasten uitpuilen van fel en primair kleurgeweld.
Ik loop dus al weken te twijfelen over wat ik zal kopen. Als ik géén scrupules en héél veel geld had, had ik intussen een skinny jeans, een boyfriend jeans, een nieuwe bril, een nieuwe zonnebril, bikerboots, Noë-pumps (in minstens 4 kleuren), een paar Nikes, een paar witte tennisschoenen van Marc Jacobs, een paar comfy-doch-comfortabele laarzen van Kickers, een heerlijke zachte pastelgroene wollen cardigan, een geruit vestje van Promod, enkele zijden bloesjes en een stapel tanktops gekocht. Allemaal overwogen de laatste weken. En maar twijfelen. Wat wel, wat niet... want er zijn enkele eisen. Mijn nieuwe kleren moeten combineerbaar zijn met een draagdoek en een aan-de-borst-drinkende baby. Met de kilometers die ik dagelijks door de stad wandel. Met een pijnlijke kromme teen. Met wat er al in mijn kast hangt en liefst ook met elkaar. Ik geraakte er niet uit en bleef maar malen.
Tot ik de knoop doorhakte: ik koop niets. Tot in november. Resultaat: rust in mijn hoofd. En het besef dat ik eigenlijk heel weinig nodig heb.
(voor wie meer wil weten, kijk eens op de site van Buy Nothing New. Uiteraard mag je nog wel verbruiksgoederen kopen, zoals eten, verzorgings- en onderhoudsproducten. En tweedehandsspullen kopen mag ook).
Ik heb vorige maand mijn kleerkast eens grondig opgeruimd en heel veel weggedaan. Je zou denken: aha nu heb ik plaats en ga ik allemaal nieuwe dingen kopen, maar het had een beetje het omgekeerde effect, een herontdekking van een aantal kleren en een afkeer van een teveel aan kleren. Ook rust in mijn hoofd!
BeantwoordenVerwijderenKlinkt fijn. Onze nakende verhuis is ongetwijfeld een mooie gelegenheid voor zo'n kast-uitmestsessie. Maar ik vind het in deze periode in mijn leven (lijf nog niet helemaal terug op plooi na zwangerschap, borstvoeding en nog niet helemaal besloten of er misschien ooit nog een zwangerschap komt) ook best moeilijk om drastische beslissingen te nemen over wat weg mag en wat niet. Maar zo is het misschien altijd wel wat.
Verwijderendapper! ik ben wel benieuwd naar dat jeansmerk want jeansbroeken gaan zooo snel kapot bij mij. En ik ervaar hetzelfde wat die rust in het hoofd betreft - het is intussen 5 jaar dat ik enkel nog tweedehands of fairtrade/bio kleren koop, en (ook al was ik voordien ook niet zo'n grote shopper) hoe chill is het om 90% van de winkels gewoon straal te negeren! Geniet nog van de rust daar, ik ben volgende maand weer in het land en komt de uk dan graag is bekijken (in die zee van tijd die ik dan ook ga hebben :)
BeantwoordenVerwijderenwel, dat jeansmerk is Lee Cooper. Ik wil nog eens checken wat ze daar bij Rank A Brand over te zeggen hebben, maar hoe dan ook: dat ze zo veel jaar meegaan, is al geweldig.
VerwijderenGoed dat je erbij stilstaat en dat je erover blogt. Ik kocht op een jaar tijd vier kledingstukken (ik koos voor maximaal vijf en eindigde op vier) en blogde er deze zomer over. Het deed mij toch ook beter stilstaan bij de dingen, eigenlijk. Al vond ik het ook frustrerend dat ik daardoor geen eco en faire kleding kon kopen. Maar dat doe ik nu dus lekker wel. Succes!
BeantwoordenVerwijderen